លោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី ហ៊ុន សែន ក្នុងពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រ នៅវិទ្យាស្ថានជាតិអប់រំប៉ុន្មានថ្ងៃចុងក្រោយនេះ
សង្គ្រាមពាក្យសម្តីបានផ្ទុះឡើងជុំវិញក្រមសីលធម៌របស់អ្នកនយោបាយ។
មតិខ្លះចង់ឲ្យមានក្រមសីលធម៌អ្នកនយោបាយ អ្នកខ្លះទៀតថា
ត្រូវតែបង្កើតច្បាប់តែម្តងដើម្បីដាក់ទោសអ្នកនយោបាយដែលចូលចិត្ត
ជេរប្រមាថគ្នា។ ប៉ុន្តែ មតិទី៣ មិនគាំទ្រការបង្កើតច្បាប់បែបនេះទេ
ពីព្រោះវានាំឲ្យប៉ះពាល់ដល់សិទ្ធិធ្វើនយោបាយ។ ដើមហេតុនៃការ
បែកបាក់ខាងទស្សនៈជុំវិញបញ្ហានេះបានកើត ឡើង ដោយសារ
តែអ្នកនយោបាយខ្មែរតែងឆ្លៀតយកវេទិកានយោបាយដើម្បីជេរប្រមាថគ្នា
ជាពិសេសនៅ ពេលជិតបោះឆ្នោត។ តើហេតុអ្វីបាន
ជាការជេរប្រមាថនៅតែមានតម្លៃក្នុងការឃោសនានយោបាយនៅកម្ពុជា ?
តើគួរមាន ឬមិនចាំបាច់មានក្រមសីលធម៌
ឬច្បាប់សម្រាប់កម្រិតអ្នកនយោបាយកុំឲ្យពូកែជេរប្រមាថគ្នា ?
សំណួរដែលកំពុងតែចោទឡើងយ៉ាងក្តៅគគុកនេះប្រៀបបានទៅនឹងសម្រែក
របស់អ្នកអង្គុយបក់ផ្សែងដើម្បីរកវិធីកុំឲ្យផ្សែងចូលភ្នែកតែ
ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ វិធីដែលល្អបំផុត
គឺត្រូវរកមធ្យោបាយពន្លត់ភ្លើងដើម្បីកុំឲ្យមានផ្សែងទើបជាការ
ស្រេច។ យ៉ាងណាមិញ ការរកឲ្យឃើញមូលហេតុថា
តើហេតុអ្វីបានជាពាក្យអសុរោះ
ឬពាក្យជេរប្រមាថនៅតែមានតម្លៃក្នុងឆាកនយោបាយកម្ពុជា
ទើបជារឿងសំខាន់។ ជាលក្ខខណ្ឌសត្យានុម័ត
ឥរិយាបថរបស់អ្នកនយោបាយប្រែប្រួលទៅតាមប្រតិកម្មតបវិញរបស់
ប្រជាពលរដ្ឋ។
នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសជឿនលឿនដែលអ្នកបោះឆ្នោតមានកម្រិតយល់ដឹងខ្ពស់
អ្នកនយោបាយត្រូវប្រយ័ត្នប្រយែងយ៉ាងខ្លាំងចំពោះពាក្យសម្តីរបស់ខ្លួន។
ពាក្យមិនបានការ អសុរោះ
ឬការជេរប្រមាថមិនត្រូវបានគេយកមកប្រើឡើយ
ពីព្រោះតែអ្នកបោះឆ្នោតមិនឲ្យតម្លៃ។ ដូច្នេះ
ក្រមសីលធម៌អ្នកនយោបាយក៏មានស្តង់ដារខ្ពស់ទៅតាមនោះដែរ។
ដោយឡែក នៅកម្ពុជា ពាក្យគ្រោតគ្រាតក្នុងន័យប្រមាថដល់គូបដិបក្ខតែងតែហូរចេញពី បបូរមាត់របស់អ្នកនយោបាយជាញឹកញាប់បំផុត ជាពិសេសនៅពេលជិតបោះឆ្នោតតែម្តង។ ពាក្យសម្តីវាយប្រហារគ្នាខ្លាំងៗ និងពេលខ្លះឈានដល់ការជេរប្រមាថគ្នាផងនោះ បានក្លាយជាល្បោយដ៏គួរឲ្យចូលចិត្តរបស់អ្នកបោះឆ្នោតមួយចំនួន។ ជាទូទៅ អ្នកបោះឆ្នោតឲ្យគណបក្សនីមួយៗ ជាពិសេសអ្នកងប់ងល់នឹងគណបក្សនោះតែម្តង ហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្តនឹងឃើញមេដឹកនាំគណបក្សរបស់ខ្លួនប្រើពាក្យ ឌឺដង ឬវាយប្រហារខ្លាំងៗទៅលើគូរបដិបក្ខរបស់ខ្លួន។ ពួកគេកាន់តែសប្បាយចិត្តនៅពេលណាដែលពាក្យគ្រោតគ្រាតនោះកាន់តែមាន កម្រិតធ្ងន់។ ចំណែកឯអ្នកនយោបាយដែលបង្ហាញកាយវិការទន់ភ្លន់ច្រើនតែមិនសូវទទួលបាន ការគាំទ្រទៅវិញ។
និន្នាការអ្នកបោះឆ្នោតបែបនេះហើយដែលបើកផ្លូវឲ្យអ្នកនយោបាយមិនញញើត នឹងជេរប្រមាថគ្នាដើម្បីដណ្តើមសន្លឹកឆ្នោត។ និន្នាការនេះក៏ជាបុព្វហេតុដែលធ្វើឲ្យអ្នកនយោបាយនិយមកណ្តាលគ្មាន ទីតាំងឈរជើងនឹងគេឡើយ មានន័យថា ដើម្បីក្លាយជាវីរជនក្នុងក្រសែភ្នែកអ្នកបោះឆ្នោត អ្នកនយោបាយត្រូវតែធ្វើខ្លួនជាអ្នកវាយលុកដ៏ពូកែម្នាក់ និងចេះវាយលុកគ្រប់កាលៈទេសៈដោយមិនដកដៃ។ ប្រវត្តិសាស្ត្របង្ហាញថា កាលពីសម័យមុនៗ អ្នកខ្លាំងពូកែ គឺជាអ្នកក្លាហានដែលអាចសម្លាប់សត្រូវគ្រប់ប្រភេទដោយផ្លែដាវ ឬដោយចុងកាណុង។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ន អាវុធសំខាន់របស់អ្នកនយោបាយក្នុងសម័យកាលប្រជាធិបតេយ្យ គឺវោហាសព្ទ័។ ដោយហេតុថា បរិបទនយោបាយបានផ្លាស់ប្តូរ តែផ្នត់គំនិតរបស់អ្នកនយោបាយ និងរបស់ប្រជាពលរដ្ឋមិនទាន់សូវផ្លាស់ប្តូរប៉ុន្មាននៅឡើយ ភាពពិសពុលនៅតែមានបង្កប់នៅក្នុងអាវុធរបស់ខ្លួនដដែលអាវុធនោះ គឺពាក្យសម្តីនេះឯង។
ការជេរប្រមាថ និងលាបពណ៌គ្នាក្នុងឆាកនយោបាយបច្ចុប្បន្ន គឺជាភស្តុតាងជាក់ស្តែង។ គំនិតចង់បង្កើតក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់ដើម្បីរារាំងពាក្យជេរប្រមាថគ្នារបស់អ្នកនយោបាយដែលបាននិង កំពុងកើតឡើងនៅពេលនេះ ក៏កើតចេញពីតថភាពជាក់ស្តែងនេះដែរ។ ការបង្កើតក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់សម្រាប់ទប់ស្កាត់ការជេរប្រមាថគ្នាក្នុងឆាកនយោបាយ អាចជាការល្អម្យ៉ាងដែរ ប៉ុន្តែវាអាចជាអាវុធមុខពីរ។ ម្យ៉ាងទៀត ក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់នោះអាចមានតម្លៃតែក្នុងកាលៈទេសៈមួយតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះគឺ ការជេរប្រមាថគ្នាក្នុងឆាកនយោបាយនឹងបាត់ទៅវិញដោយឯកឯង នៅពេលណាដែលអ្នកបោះឆ្នោតឈប់ឲ្យតម្លៃវា ពោលគឺនៅពេលណាដែលពលរដ្ឋគ្រប់រូបនាំគ្នាផ្តល់តម្លៃដល់អ្នកនយោបាយ ទៅលើគោលនយោបាយ និងសមត្ថភាពដឹកនាំប្រទេស គឺមិនមែនទៅលើពាក្យសម្តីឥតគ្រាប់នោះឡើយ៕
ដោយឡែក នៅកម្ពុជា ពាក្យគ្រោតគ្រាតក្នុងន័យប្រមាថដល់គូបដិបក្ខតែងតែហូរចេញពី បបូរមាត់របស់អ្នកនយោបាយជាញឹកញាប់បំផុត ជាពិសេសនៅពេលជិតបោះឆ្នោតតែម្តង។ ពាក្យសម្តីវាយប្រហារគ្នាខ្លាំងៗ និងពេលខ្លះឈានដល់ការជេរប្រមាថគ្នាផងនោះ បានក្លាយជាល្បោយដ៏គួរឲ្យចូលចិត្តរបស់អ្នកបោះឆ្នោតមួយចំនួន។ ជាទូទៅ អ្នកបោះឆ្នោតឲ្យគណបក្សនីមួយៗ ជាពិសេសអ្នកងប់ងល់នឹងគណបក្សនោះតែម្តង ហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្តនឹងឃើញមេដឹកនាំគណបក្សរបស់ខ្លួនប្រើពាក្យ ឌឺដង ឬវាយប្រហារខ្លាំងៗទៅលើគូរបដិបក្ខរបស់ខ្លួន។ ពួកគេកាន់តែសប្បាយចិត្តនៅពេលណាដែលពាក្យគ្រោតគ្រាតនោះកាន់តែមាន កម្រិតធ្ងន់។ ចំណែកឯអ្នកនយោបាយដែលបង្ហាញកាយវិការទន់ភ្លន់ច្រើនតែមិនសូវទទួលបាន ការគាំទ្រទៅវិញ។
និន្នាការអ្នកបោះឆ្នោតបែបនេះហើយដែលបើកផ្លូវឲ្យអ្នកនយោបាយមិនញញើត នឹងជេរប្រមាថគ្នាដើម្បីដណ្តើមសន្លឹកឆ្នោត។ និន្នាការនេះក៏ជាបុព្វហេតុដែលធ្វើឲ្យអ្នកនយោបាយនិយមកណ្តាលគ្មាន ទីតាំងឈរជើងនឹងគេឡើយ មានន័យថា ដើម្បីក្លាយជាវីរជនក្នុងក្រសែភ្នែកអ្នកបោះឆ្នោត អ្នកនយោបាយត្រូវតែធ្វើខ្លួនជាអ្នកវាយលុកដ៏ពូកែម្នាក់ និងចេះវាយលុកគ្រប់កាលៈទេសៈដោយមិនដកដៃ។ ប្រវត្តិសាស្ត្របង្ហាញថា កាលពីសម័យមុនៗ អ្នកខ្លាំងពូកែ គឺជាអ្នកក្លាហានដែលអាចសម្លាប់សត្រូវគ្រប់ប្រភេទដោយផ្លែដាវ ឬដោយចុងកាណុង។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ន អាវុធសំខាន់របស់អ្នកនយោបាយក្នុងសម័យកាលប្រជាធិបតេយ្យ គឺវោហាសព្ទ័។ ដោយហេតុថា បរិបទនយោបាយបានផ្លាស់ប្តូរ តែផ្នត់គំនិតរបស់អ្នកនយោបាយ និងរបស់ប្រជាពលរដ្ឋមិនទាន់សូវផ្លាស់ប្តូរប៉ុន្មាននៅឡើយ ភាពពិសពុលនៅតែមានបង្កប់នៅក្នុងអាវុធរបស់ខ្លួនដដែលអាវុធនោះ គឺពាក្យសម្តីនេះឯង។
ការជេរប្រមាថ និងលាបពណ៌គ្នាក្នុងឆាកនយោបាយបច្ចុប្បន្ន គឺជាភស្តុតាងជាក់ស្តែង។ គំនិតចង់បង្កើតក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់ដើម្បីរារាំងពាក្យជេរប្រមាថគ្នារបស់អ្នកនយោបាយដែលបាននិង កំពុងកើតឡើងនៅពេលនេះ ក៏កើតចេញពីតថភាពជាក់ស្តែងនេះដែរ។ ការបង្កើតក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់សម្រាប់ទប់ស្កាត់ការជេរប្រមាថគ្នាក្នុងឆាកនយោបាយ អាចជាការល្អម្យ៉ាងដែរ ប៉ុន្តែវាអាចជាអាវុធមុខពីរ។ ម្យ៉ាងទៀត ក្រមសីលធម៌ ឬច្បាប់នោះអាចមានតម្លៃតែក្នុងកាលៈទេសៈមួយតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះគឺ ការជេរប្រមាថគ្នាក្នុងឆាកនយោបាយនឹងបាត់ទៅវិញដោយឯកឯង នៅពេលណាដែលអ្នកបោះឆ្នោតឈប់ឲ្យតម្លៃវា ពោលគឺនៅពេលណាដែលពលរដ្ឋគ្រប់រូបនាំគ្នាផ្តល់តម្លៃដល់អ្នកនយោបាយ ទៅលើគោលនយោបាយ និងសមត្ថភាពដឹកនាំប្រទេស គឺមិនមែនទៅលើពាក្យសម្តីឥតគ្រាប់នោះឡើយ៕
No comments:
Post a Comment
Welcome to AngkorKhmer